MART ayı içinde Çanakkale Deniz Zaferi'nin 107. Yıl dönümünü coşkuyla andık. Üstelik 18 Mart Çanakkale Köprüsü'nün, bir bakıma 4'üncü gerdanlığın da açılış töreniydi 18 Mart…

Çanakkale'ye yakıştı…

Dünya durdukça, Çanakkale her yıl daha bir özlem ve coşku ile kutlanmaya devam edecektir.

Bilindiği gibi Çanakkale Deniz Savaşı 19 Şubat 1915'te başladı. Seyit Onbaşı'nın son atışı olan 18 Mart tarihinde ise düşman kuvvetlerinin geri çekilmesi ile ve zaferimizle sonuçlandı.

Peki kimdir bu Seyit Onbaşı?

Kısaca anlatalım…

Anlatalım ki, genç kuşaklar, onun insanüstü azmini ve gücünü anlasın…

Ali Seyit Çabuk, yani nam-ı diğer Seyit Onbaşı, 1889 yılında Balıkesir'in Havran ilçesinin Çamlık Köyü'nde dünyaya geldi.

Yoksul ve topraksız bir ailenin çocuğu olan Seyit 1909'da 20 yaşında iken askere alındı. 1912 yılında Balkan Savaşları başladığında Seyit üç yıllık askerdi. 1914 yılına kadar Balkanlar'da çeşitli cephelerde savaştı.

1914'te Birinci Dünya Savaşı başlayınca Seyit terhis edilmedi ve topçu eri olarak Çanakkale'ye gönderildi.

İri yarı bir delikanlı olan Koca Seyit, Rumeli yakasındaki Kilitbahir'in 28'lik Rumeli Bataryası'nda göreve başladı.

Tarihler 18 Mart 1915'i gösterdiğinde "Ocean" adlı İngiliz zırhlısı boğazı zorlamaya başlamıştı. Ve sabahın köründe, 05.30 sularında düşman birliklerini kıyıya yanaştırmayan Rumeli Mecidiyesi'ni susturabilmek için çok şiddetli bir ateşe başlamıştı.

Seyit önce gemilere, sonra topa ve nihayet yerde duran 215 okkalık (yaklaşık 275 kilo) mermiye baktı. Mermiyi sırtına vuran Koca Seyit, mekanizması arızalı olan bataryaya zorlanarak da olsa yerleştirmeyi başardı.

Ve sonra da besmeleyi çektikten sonra ateşledi.

İlk mermi uzun düştü, isabet almadı…

İkinci mermi ise Ocean'ın yakınına düştü; yine isabet almadı.

Fakat üçüncü mermi en öndeki geminin kıç tarafında patladı.

İngilizler'in demir yığını, dağ gibi Ocean'dı isabet alan… Gemi yoğun dumanlar içinde Çanakkale'nin serin sularına doğru gömüldü. Diğer gemiler de bir biri ardına geri çekilmeye başladı. Deniz savaşı böyle sonuçlandı.

Ve bütün bu başarıları için "Onbaşı" unvanı verildi Seyit'e…

Seyit Onbaşı, Çanakkale Savaşları sonrası 3 yıl daha çeşitli cephelerde savaştı. Ve nihayet 14 yıl sonra 1918'de Balıkesir'deki Çamlık Köyü'ne geri döndü.

Fakat evine yaklaştığında bir heyecan basmıştı Seyit Onbaşı'yı. Aradan yıllar geçmişti. Ya eşi evlendiyse, ne yapardı?

Üstelik hamile iken bırakıp cepheye gitmek zorunda kalmıştı… Bir de çocukları olmalıydı.

Evin etrafında dolaşırken, bir komşusunun dikkatini çekti:

"Burada ne arıyorsun?"

"Evime geldim! Adım Ali Seyit!"

"Öyleyse biraz bekle! Eşine sesleneyim, zira kızın seni bu halde görürse korkabilir…"

Seyit Onbaşı böyle döner köyüne ve yine eskiden olduğu gibi odunculuğa başlar…

Daha sonraki yıllarda Gazi Mustafa Kemal Atatürk gelir Balıkesir'e ve Seyit Onbaşı'yı sorar.

Çınarcık Köyü'nde bulduklarında üstü başı perişan haldedir Seyit'in. Giyecek bir şeyler alırlar, önce berbere sonra da hamama götürüp bir güzel temizlerler Seyit Onbaşı'yı…

Çok heyecanlanmıştır Seyit, Gazi'nin, "Sana emekli aylığı bağlayalım!" teklifine şöyle cevap verir:

"Ben bu fakir ülkeden emekli aylığı alamam. Ancak köyümde odunculuk yapıyorum. Orman memurlarına tembih etseniz de beni rahat bıraksınlar. Başka bir şey istemem…"

Koca Seyit'in istediği yapılır. Odunculuk mesleğini ölene kadar sürdürür Çanakkale kahramanı. 1934'te çıkarılan Soyadı Kanunu ile "Çabuk" soyadını alan Seyit Onbaşı 1939 yılında yakalandığı verem hastalığı yüzünden hayata veda eder.

İşte böyle… Çanakkale Deniz Zaferi'ni son mermi ile sonlandırmayı başaran Ali Seyit Çabuk Onbaşı'nın hikâyesi böyle…

Bu ülke için cephelerde canını veren tüm şehitlerimizi ve gazilerimizi saygı ve minnetle anıyoruz.