Sizlere 5 çocuğun ölümüyle ilgili baba George'u tehdit eden sigorta satıcısının adli tabip jürisinin bir üyesi olduğu keşfedilen C.C. Tinsley, Morris'i onlara yeri göstermesi için ikna ettiğini söyleyebiliriz. Birlikte kutuyu çıkardılar ve doğrudan yerel bir cenaze müdürüne götürdüler, o da "kalbi" inceledi ve bunun ateşten etkilenmemiş sığır karaciğeri olduğu sonucuna vardı. Kısa bir süre sonra Sodderlar, itfaiye şefinin diğerlerine kutunun içindekilerin yangında bulunmadığını, herhangi bir kalıntı bulmanın durumu yatıştıracağı ve soruşturmayı durdurmaya yeteceği umuduyla sığır karaciğerini molozun içine gömdüğünü söylediğine dair söylentiler duydu. Birkaç yıl boyunca ipuçları gelmeye devam etti.

George, New York'ta okullu birkaç çocuğun fotoğrafını gördü. Onlardan birinin kızı Betty olduğunu düşündü. Çocuğu aramak için Manhattan'a gitti, ancak çocuğun ailesi onunla konuşmayı reddetti. Ağustos 1949'da, Sodderlar yangın mahallinde yeni bir arama yapmaya karar verdi ve Oscar B. Hunter adında Washington'lu bir patoloğu olay yerine getirdi. Kazı kapsamlıydı ve birkaç küçük nesneyi ortaya çıkardı: Hasarlı madeni paralar, kısmen yanmış bir sözlük ve birkaç omur parçası. Hunter, kemikleri Smithsonian Enstitüsü'ne gönderdi ve o da aşağıdaki raporu yayınladı:

"İnsan kemikleri, bir kişiye ait dört bel omurundan oluşur. Enine girintiler kaynaştığından bu bireyin ölüm yaşı 16 veya 17 olmalıdır. Normalde 23'te birleşen merkezler hâlâ kaynaşmadığından, üst yaş sınırı 22 civarında olmalıdır. Bu temelde, kemikler 14 yaşındaki bir erkek çocuktan (Sodderların en büyük kayıp çocuğu) beklenenden daha fazla iskelet olgunlaşması gösteriyor. Ancak 14 buçuk yaşındaki bir erkek çocuğunun 16-17 yaş olgunlaşma göstermesi olası olmasa da mümkündür."

Raporda, omurların ateşe maruz bırakıldıklarına dair hiçbir kanıt bulunmadığı ve "evin bodrum katının iddiaya göre dikkatli bir şekilde boşaltılmasında başka hiçbir kemiğe rastlanmaması çok garip" denildi. Evin sadece yarım saat kadar yandığının bildirildiğine dikkati çekerek, "insanın dört omur yerine beş çocuğun tüm iskeletlerini bulmayı bekleyebileceğini" söyledi. Rapora göre kemikler, büyük olasılıkla George'un çocukları için bir anıt mezar oluşturmak için bodrumu doldurduğu toprak kaynağındaydı.

Bu raporun ardından iki duruşma açıldı ancak Vali Okey L. Patterson ve Eyalet Polis Müfettişi W.E. Burchett, Sodder'lara durumun "umutsuz vaka" olduğunu söyledi ve bu davanın kapandığını ilan etti. Yılmayan George ve Jennie, 16. Otoyol boyunca reklam panoları diktiler ve çocuklarının bulunmasına yardımcı olacak bilgiler için 5 bin dolar ödül sunan el ilanları dağıttılar. Kısa sürede miktarı 10 bin dolara çıkardılar. Louis'deki bir kadından en büyük kız Martha'nın orada bir manastırda olduğunu söyleyen bir mektup geldi. Başka bir ipucu da, bir barda bir patronun Batı Virginia'da uzun zaman önce, Noel Arifesi yangını hakkında suçlayıcı bir konuşmaya kulak misafiri olduğu Teksas'tan geldi. Florida'daki biri, çocukların Jennie'nin uzak bir akrabasında kaldığını iddia etti. George, her ipucunu araştırmak için ülkeyi dolaştı ve her zaman hiçbir cevap alamadan eve döndü.

1968'de, yangından 20 yıl sonra Jennie postayı almaya gittiğinde sadece kendisine yazılmış bir zarf buldu. Kentucky'den posta damgası vardı, ama iade adresi yoktu. İçinde 20'li yaşların ortasında bir adamın fotoğrafı vardı. Kapak tarafında şifreli, el yazısıyla yazılmış bir not şöyleydi: "Louis Sodder. Kardeş Frankie'yi seviyorum. İlil Boys. A90132 veya 35." O ve George, yangın sırasında 9 yaşında olan Louis'lerine benzerliği inkâr edemezlerdi. Belirgin benzerliklerin ötesinde; koyu kıvırcık saçlar, koyu kahverengi gözler, aynı düz, güçlü buruna ve sol kaşlarının aynı eğimine sahiplerdi. Bir kez daha özel bir dedektif tuttular ve onu Kentucky'ye gönderdiler. Ondan da bir daha haber alamadılar.

Sodderlar, mektubu ya da kasabanın adını posta damgasında yayınlarlarsa oğullarına zarar verebileceklerinden korktu. Bunun yerine ilan panosunu Louis'in güncellenmiş görüntüsünü içerecek şekilde değiştirdiler ve şöminenin üzerine büyütülmüş bir versiyonunu astılar. George bir röportajda "Bizim için zaman azalıyor" dedi ve ekledi: "Ama biz sadece bilmek istiyoruz. Yangında öldülerse, buna ikna olmak istiyoruz. Aksi takdirde, onlara ne olduğunu bilmek istiyoruz."

Bir yıl sonra 1968'de hâlâ davada bir gelişme olmasını umutla beklerken hayatını kaybetti. Jennie mülkünün çevresine bir çit dikti ve evine odalar eklemeye başladı, onunla dışarısı arasında katman katman yer inşa etti. Yangından bu yana yas belirtisi olarak yalnızca siyah giymişti ve 1989'da kendi ölümüne kadar bunu yapmaya devam etti. Reklam panosu sonunda indi. Çocukları ve torunları soruşturmaya devam etti ve kendi teorileri ortaya çıktı: Çocuklar tanıdıkları biri tarafından kaçırıldı. Kilitli olmayan ön kapıdan içeri giren, onları yangından korumak için güvenli bir yere götürmeyi teklif eden biri...

Çocuklar o gece hayatta kalamamış olabilir. Eğer kalabildilerse ve onlarca yıl yaşadılarsa, eğer o fotoğraftaki gerçekten Louis'se, sadece onları korumak istedikleri için aileleriyle iletişim kurmaya yanaşmadılar.

Sodder ailesinin hayatta kalan en genç ve son çocuğu Sylvia, uzun bir hastalıktan sonra 21 Nisan 2021'de hayatını kaybetti. Onun ölümü olayı yeniden gündeme taşıdı. Oysa, ölene kadar kardeşlerinin yangında can verdiğine inanmadı. Hayatı boyunca dedektiflik yapan web sitelerini ziyaret etti ve ailesinin gizemiyle ilgilenen, olayı çözmeye çalışan insanlarla iletişim kurdu. İlk anıları 2 yaşındayken yaşadığı o kâbus dolu geceye aitti. Babasının kolunun nasıl kan revan içinde kaldığı ya da ailesinin çığlıklarının korkunç seslerini asla unutmadı. Neler olduğunu hiçbir zaman tam olarak bilemedi. Sadece merak etmeye devam etti.