"Mutluluk ve mutsuzluk, ikisini de sakince karşıla, çünkü her şey gelir geçer, sen bile..."

Jorge Semprún, "Büyük Yolculuk" eserinde böyle yazıyor. Hangimiz her şeyi sakince karşılayabiliyoruz ki! Şu üç günlük dünyada...

Klasikleşen araştırmalardan birisi de dünyanın en mutlu ve mutsuz ülke sıralamasıdır. Geçip gitsin diye yalvardığımız 2020 yılının en mutlu ülkesi Finlandiya olurken, en mutsuz ülke Afganistan oldu biz şaşırdık mı? Tabii ki hayır. Bir şaşırmadığımız diğer şey ise ülkemizin bu sıralamada 93. olması.

Peki kent sıralamasındaki durum ne? Ankara 96. İstanbul 115. İzmir ise 133. sırada yani ne yapsak olmuyor.

Ülkemizde insanların mutlu olabilmek için sarıldığı dayanakların başında futbol geliyor, maalesef bu alanda da mevcut adaletsizlik, her yeni oluşturulan kural ile güçlünün (yönetimlerin maddi zenginlikleri) yanında olma haliyle durum arapsaçına dönmüş, çözülmemek üzere bir yerlere doğru gidiyor.

TFF limit harcama listesi oluşturdu, bu listeye uyanlar da oldu, kılıfını minareye uyduranlar da ve adaletsizlik freni boşalmış kamyon misali ülke futbolunu duvara doğru hızla yaklaştırıyor.

Beşiktaş taraftarı sosyal medya üzerinden #UefaTurkishFootballCheckOver diye tag açarak, açıkça UEFA'ya gel beni kontrol et, bu ülkedeki futbolun içindeki mali adaletsizliği önle diyor!

Bu yürek kimde var? Mesela ekran karşısında ülke futboluna yön verdiğini zanneden yorumcuda yok! Mesela Kulüpler Birliği'nde yok! Mesela kulüp yöneticilerinde yok! Mesela spor basınının büyük kesiminde yok!

Zaten her şeyin daha da kötüye gitmesine sebep olan şey bu yüreksizlik.

Bu yürek olsa, bu ülke tepeden tırnağa mutlu insanlarla dolu olur.