Zamanın içinden geçip gidiyoruz ya hani, sağa sola koşuşturma içinde ve hep bir telaş halindeyiz.

Neyi? Nereye? Yetiştiriyoruz bilinmez ya da yetiştirdiğimiz şey yetişmese bize verilen en ağır ceza ne olur ki?

Biz zamanın içinden akıp giderken işte böyle delice, zaman bizde derin erozyon izleri bırakırken ifadelerimizde kimse kimsenin aslında bir gram umurunda değil, en azından yaşadığımız, yaşadığımızı zannettiğimiz yüzyıl içinde…

Bir çölde, her şeyden vazgeçmiş bir derviş derinliğinde oturmak ister insan bazen.

Çıldırtan bir sessizliğin orta yerinde oturup, öylece zamanın içinden akıp geçmek.

Sıcak kum tanelerinin belli bir zaman sonrasında ipek bir yorgana dönüştüğü, insanı yakan sıcaklığın, gökyüzünün karanlığında yol gösteren parıltılı yıldızlara yerini emanet bıraktığı soğuk gecelerde kum altına saklanmış akrebin, derin düşüncelere daldığı anlarda, seni rahatsız eden trafik gürültüsünden, egzoz gazından, kulağına fısıldanan tatlı yalanlardan, geçim derdinden, şehrin çıldırtan kalabalığından her şeyden öte yani çılgın sessizliğin ortasında oturmak ve seni senden alıp giden zamanın içinden akıp geçmek.

Düşünmek dünü, bugünü ve yarını, düşünmek gecenin soğuğunda kum altındaki akrep gibi;

Ne yaptım? Ne yapacağım? Ne yapmam lazım?

Gecenin soğuğunda üstüne yıldızlardan yorganı çekip uzanmak, sabahı görürmüyüm telaşını kapıda bırakmak.

Kul Nesimi'nin sözleri çınlar durur çölün orta yerinde yayılır sonsuz karanlığa;

Gâh Çıkarım Gökyüzüne

Seyrederim Alemi

Gâh İnerim Yeryüzüne

Seyreder Alem Beni

Ve yine Nesimi gibi cevap vermeli, haykırmalı gecenin karanlığında gökyüzünün yıldızlarına;

Hoş Olayım Olmayayım

O Yâr Benim Kime Ne…

Hangi yâr diye sorma, o benim içimde, akıp geçtiğim zamanın sonunda kavuşmayı beklediğim, özlediğim yâr...