Hayat şartları zordur. Bazen ekmek aslanın ağzında değil midesinde… Bu ekmeği aslanın midesinden çıkaracak olan da yılmaz, bükülmez ve yılgınlığa asla teslim olmaz çelikten bir azimdir.

83 milyonu aşkın bir ülkeyiz…

10 milyonu aşkın işsiz insanımız var ve bu insanlar her gün İŞKUR kapılarında, hayat mücadelesinin getirdiği her kuyrukta her alanda ve her platformda iş arama, ekmek kapısı bulma peşinde.

10 milyon?

Bir ülke nüfusu eder. Avrupa'da 10 milyonun altında en az 10 ülke var… 20 milyona yaklaşan nüfusuyla İstanbul ise birçok dünya ülkesinden daha kalabalık bir nüfusu barındırıyor bağrında…

Bütün dünyada olduğu gibi ülke olarak da ciddi bir sınavdan geçiyoruz. Kovit-19 belası tüm dünyayı kavururken, bizde de can almaya devam ediyor.

Sağlık Bakanlığı; Maske, temizlik ve tedbir için vatandaşlara adeta yalvarıyor.!

Ekonomi verileri uzun süredir eksilerde seyrediyor. İnsanlar evlerine bir parça ekmek götürebilmenin peşinde.

Devlet, bütün gücüyle enflasyona, işsizliğe, kaybolan değerlere, yoksul düşen bütçelere ve günlerdir çorba bile kaynamayan evlere umut vermenin peşinde ancak; bir yere kadar.

Korona belası bütün göstergeleri alt-üst etti. İşsizlik had safhada… Milli Eğitim, sudan çıkmış balık misali, "boşa koyuyor dolmuyor, doluya koyuyor almıyor" hesabı her gün yeni arayışlarda. Uzaktan eğitimde mi kalalım, yoksa çocukları sınıflara mı dolduralım?

Haydi, gelin ve çıkın işin içinden!

Günlük hayatımızın hemen her alanında bir tedirginlik ve ekonomik bunalım insanları, müesseseleri, kurumları, esnafı ve dolayısıyla insanları kemiriyor!

Ligler başladı; seyircisiz…

Okullar açıldı; öğrencisiz…

Asker uğurlamaları coşkusuz…

Düğünler dernekler; neşesiz…

Cenazeler; insansız; insanlar umutsuz…

Listeyi bu şekilde uzatabiliriz. Ancak, insanız, ümidimiz var; şartlar ne olursa olsun; yaşam motivasyonunu taşımak zorundayız.

Umutsuzluk yakışmaz bize. Merhum Mehmet Akif'in dediği gibi;

"Atiyi karanlık görerek azmi bırakmak…

Alçak bir ölüm varsa, eminim, budur ancak.

Dünyada inanmam, hani görsem de gözümle,

İmanı olan kimse, gebermez bu ölümle:

Ey dipdiri meyyit, "İki el bir baş içindir",

Davransana… Eller de senin baş da senindir!"

Şiir uzunca ve böyle devam ediyor. Umutsuzluğa yer bırakmayalım hayatımızda, "Bu günler de geçecek yahu" diyerek hayatın güzelliklerini, cazibesini, tebessümünü ve her şeye rağmen yaşam dürtüsünü saklandıkları yerden çıkarma gayreti içinde olalım.

Gecenin en karanlığı, aydınlığa en yakın olan zamandır.

Yazının içinde bir resim paylaştım. Bir kolu olmayan anne, ampute takımında oynuyor ve gol atıyor. Gol sevincini ise tribünde yine kendisi gibi bir kolu olmayan evladı ile paylaşıyor. Aslında, her türlü ümitsizliğin, moralsizliğin ve yılgınlığın köküne kibrit çakan bir fotoğraf…

Düşünsenize… Kadın sporcu, oralara gelene kadar önce kendisi ile savaşmış ve bu savaşı kazanmış. Etrafınızda ve ya yakın çevrenizde böyle insanlar mutlaka vardır.

Hatırlarsanız, yine iki ayağı olmayan dünya çapında bir sporcu vardı; OSGAR PİSTORİUS… Pistorius, ayaklarına taktırdığı suni bacaklarla yarışıyordu. Azimli sporcu kendini öyle geliştirdi ki, bırakın kendi durumunda olan sporcularla yarışmayı, o sağlam sporcularla da atletizm yarışlarına katılıyor ve her defasında dereceye giriyordu.

İşte insan azmi böyle bir şeydir; isterse demir dağları eritir, yokluktan bir medeniyet, bir millet ve bir destan doğurur.

Şartlar ne olursa olsun, içimizden yaşama sevgisini hiçbir zaman eksiltmeyelim sevgili dostlar.