Bir önceki yazımda mutluluğun sırrının güçlü ilişkiler kurmak olduğunu ve bu konuda yapılan araştırmalardan bahsetmiştim. 80 yıl süren araştırma neticesinde mutlu bireylerin, mutsuz olanlara göre daha iyi bir aile ve dostluk bağlarına sahip oldukları saptanmıştı.
Yazımı yazdıktan sonra anımsadım. Yıllar önce okuduğum bir kitapta mutlulukla ilgili bir şiir vardı. Arşivimi karıştırınca buldum.
Şiir Rumen şair ve yazar Zaharia Stancu'nun basım yılı 1976 olan ve Osman Saidoğlu'nun çevirisini yaptığı "Yaşayan Ölüler" isimli romanında geçmekte.
Romanın kahramanlarından Ferdik'in eşi Zara'nın doğum esnasında hayatını kaybettiği bölümde şöyle geçiyor: "Ferdik, karısı Zara'yı doğum anında kaybeder, bebek zaten ölü doğmuştur. Ferdik acı çekmektedir, olanları anlayamamaktadır. Bir yıl önce evlendiği ve mutlulukla dolu yaşantısında karısı ve bebeği elinden kayıp gitmiştir. Sorar kendisine nedir sahi mutluluk?"
Bugün o şiiri sizinle paylaşmak istedim...
***
MUTLULUK
Mutluluk bir kuştur
Ama sanma ki herhangi bir kuş
Bu kuşun kanatları gümüştür
Tüyleri altın
Uzaktan gelir bu kuş
Gelip omuzuna konar
Sol omuzuna konar
Sağ değil
Çünkü insanoğlunun yüreği soldadır
Ve mutluluk kuşu yüreği arar
Göremezsin o kuşu
Sezersin o kadar
Tutup yakalamak düşer aklına
Zahmet etme hiç boşuna
Ne ele avuca sığar
Ne ağ kâr eder ona
Ne tehdit
Ne yalvarma
Bazen mutluluk kuşu
Uzun süre eğlenir adamın omuzunda
Bazen de
Canı sıkıldığından mı nedir
Çabucak gitmeye karar verir
Tutabilirsen tut artık
Bir de bakmışsın havalarda
Bahar güneşinde
Kar gibi erir
Kaybolur gökyüzünde
Kimse bilmez nedendir
