Acıların, sıkıntıların kuşattığı bir dünyaya doğru adım adım koşarken, akıl denilen büyük servetin sınırında dolaşan birer gezginiz.

Çok ince bir çizginin, belli belirsiz ayırdığı sınırın bir tarafında ama öteki tarafa vizesiz anında geçiş hakkını cebinde tutan gezginler.

Bazen hatta sıkça düşünüyor insan akıl çok mu lazım? O ince çizginin öbür tarafına geçiversek aniden, gelecek adına alınmış bir karar olarak değil, can sıkıntısından, hayat sıkıntısından, gelecek sıkıntısından.

Sıkıntıdan…

Çizginin öbür tarafındaki o dünyaya, kendi dilince merhaba demek, hani uzaylıların; biz dostuz tadında bir merhaba ile.

Bugüne kadar normal dünya şartları altında düzeltemediğin, gücünün yetmediği her şeyi geride bırakıp yepyeni bir âleme kendi dilince merhaba.

Akıl denilen serveti geride bırakan bir gezgin mi oluruz? Yoksa bugüne kadar akıl diye taptığımız bize hiçbir katkısı olmamış şeyin içimizden akıp gitmesi ile mutluluğu yakalamış kimine göre "deli" kimine göre "sahtekâr" kimine göre yüzdeki o tatlı gülümsemeye takılmış en tadında lakap ile  "palyaço" olarak hayata devam etmek.

Etrafımızda o kadar akıllı görünen, yüzlerindeki sahte gülümsemeyle çakma palyaçolardan ayrılmak, o çizginin öbür tarafında gerçek palyaço olarak yaşamak daha iyi değil mi?

Veysel efendinin açtığı kapının ardından mutluluğa koşan talebeler gibi koşuvermek işte delice, yüzümüzde boyalar, kocaman bir kırmızı burunla mutluluğa koşmak.

Fonda Frank Sinatra'dan My Way şarkısı…

Hayatı dolu dolu yaşadım

Her yolu baştan sona dolaştım

Ve dahası , çok daha fazlası,

Hepsini keyfimce yaptım!

Bir sınır çizgisi var orada, bir o kadar yakın, bir o kadar uzak, geçmeye adayım hem de geçmek isteyenleri engellemeye.

Çıldırtan bir dengenin merkez noktasında oturmuş her iki âlemi seyreden bir gezginim yani…