Her bebek doğduğunda, bir de anne doğar demiş Osho.

Anne-baba olmak tüm kimliklerimizin önüne geçiyor, hepsinden rol çalıyor ve biz böyle olmasını da seviyoruz çoğu zaman. 

Sonra ne oluyorsa çocuğumuz büyüyüp ayakları üzerinde durduğunda, tehlike çanları çalmaya başlayıveriyor.

Bir zamanlar bütün dünyası biz olan çocuğumuz arkadaşlarını daha fazla aramaya, onlarla daha fazla vakit geçirmeye başlıyor.

Buraya kadar her şey normal gibi görünüyor ancak bağımlılık asıl burada önem kazanıyor.

Yokluğunda huzursuzluk duyulan her şey bağımlılık kategorisine giriyor.

Peki bu durumda kim kime bağımlı oluyor?

Anne çocuğuna bağımlı olduğunda, sonrasında da bağımlı çocuk yetiştiriyor, genellikle karşılaşılan tablo bu.

Peki biz bağımlı olmamak için ne yapmalıyız?

Güvenli bağlanmayı sağlamaya çalışmak başlı başına önemli bir konu ve bağımlılık oluşmaması için güvenli bir şekilde ayrılmalar yaşamalıyız çocuğumuzla.

Bağımlılıktan sıyrılmaya diğer kimliklerimizi de anne-baba olmak kadar önemseyerek başlayabiliriz.

Örneğin çocuğumuzu her yere yanımızda götürüyorsak, onu güvenilir bir yere bırakıp, arkadaş görüşmesine gitmek için izin vermeliyiz kendimize.

O anlarda sürekli çocuğumuzu düşünmeden, olayı dramatize etmeden keyifli vakit geçirmek hem ebeveyne yarar sağlayacaktır, hem çocuğa.

Çocuğunun yanına mutlu ve deşarj olarak giden anne, çocuğuna da bu olumlu hali yansıtacaktır.

Her zaman savunduğum bir şey var; Ben mutlu olursam karşımdakini de mutlu edebilirim.

Bütüncül bir bakış açısıyla bakarsak eğer siz çocuğunuzla, eşinizle ya da diğer kişilerle iyi bir ilişki içinde olmak istiyorsanız, önce kendinizi mutlu etmenin yollarına bakın.

Bu söylediğim asla bencillik olarak algılanmamalı.

Ben olmazsam benim çocuğum, benim eşim de olmayacağına göre, bakış açımızı değiştirmek ve odağımızı önce kendimize çevirmek yaşamımızı olumlu olarak dönüştürecektir.

İstikrarlı bir biçimde bunu uygulayabilirsek yaşamdaki güzelliklerin bir bir gelişine inanamayacaksınız.